hermann hesse

siddhartha kitabı efsanedir. yanlış bilmiyorsam nobel edebiyat ödülü vardır.

bozkırkurdu adlı eseri tam bir psikolojik roman tadındadır. bunalım bir dönemde okunursa kitaptan daha fazla lezzet alınır. ayrıca 100 yıl önceden bugünü görebilmiş bir yazardır. ne demek istediğimle alakalı olarak sonra bir edit yapacağım.

"bazen olmak istediğimiz yer ile olduğumuz yer arasındaki fark, gözlerimizin içine baka baka sıkar boğazımızı."

"gerçekte çekilen acılardan gurur duymak gerekir, her acı bize yüksek bir aşamada bulunduğumuzu anımsatır."

"insanların büyük çoğunluğu, düşen bir yaprak gibidir, kapılıp gider rüzgarın önüne, havada süzülür, dönüp durur, sağa sola yalpalar vurarak iner yere. pek az kişi de vardır, yıldızlara benzer, belli bir yörüngede ilerler durur, hiçbir rüzgar varamaz yanlarına, kendi yasalarını ve izleyecekleri yolu kendi içlerinde taşırlar. bugüne kadar sadece bir kişi böyleydi. o da buddha’ydı. bu mükemmel özelliklere sahipti."

“bazılarımız dayanmanın bizi güçlü kıldığını zanneder.” diyor. genel anlamda katılsam da, bazen güçlü olmayı gerektirenin bırakmak yani vazgeçmek olduğuna inanıyorum. direnmenin anlamını yitirdiği yerde vazgeçme gücünü bulmak, dayanmaktan çok daha zor bi eylem

mutluluğu aradığın sürece, her istediğine ulaşacak ve mutlu olacak kadar olgun değilsindir. kayıplara yakındığın sürece, ve hedeflerin varsa durmadan yöneldiğin, huzur nedir bilemezsin. vazgeçersen şayet her arzudan, ne hedef, ne de istek tanıyıp mutluluğu artık adıyla anmıyorsan, o zaman olup bitenlerin akışına yüreğin dayanamaz ve ruhun huzura erişir.

almanya'da doğmuş isviçreli yazar ve aynı zamanda ressamdır kendisi. 1946'da nobel edebiyat ödülü ve 1954’te de bilim ve sanat alanında pour le merite ödülü’nü almıştır. "ve tüm şan ve şöhretler, tüm akıllılıklar, tüm ussal kazanımlar, insanlığın yücelik, büyüklük ve kalıcılığına yönelik tüm atılımlar yıkılıp gidiyor, maskaraca bir oyuna dönüşüyor."